Zondagochtend 25/9 vertrok ik om 8 uur naar mijn afspraak in Gwangju (in het vorige verslag abusievelijk Gwangwan genoemd). In een buitenwijk van deze stad woont de Turkse student (27 jaar en bijna klaar met zijn master technische natuurkunde) die ik de eerste dagen in Incheon ontmoet had en we hadden afgesproken dat ik hem zou opzoeken op de campus in Gwangju.

Zo’n 20 km zzw van mijn vertrekpunt wist ik dat ik een keuze moet maken tussen 2 wegen de ene (de 1) loopt meer land inwaarts en is 30 km langer omdat ie om gebergte en meren meandert. De ander (de 25) is een echte Motorway (wel of niet een ‘no go area’ voor mij ik wist het nog niet. Ik koos voor de laatste en reed om de tol-poort-slagboom van een op het oog automatische (onbemand) werkend tolstation heen. Er galmde een stem uit een speaker, maar ik dacht ‘jullie kunnen me wat ik rij door’ en zie wel wat er gebeurd. De weg bleek veel drukker te zijn met een hogere max. snelheid (120km) en veel meer vrachtverkeer: eerlijk gezegd niet echt prettig. Ik fietste toch vrij relaxed zo’n km of 5 door en ja hoor een sirene naderde me van achteren: Highway Patrol. In hun beste steenkolen Engels maanden ze me de weg te verlaten bij de eerste de beste tolgate. Die was slechts 3 km verderop. Ze begeleiden me met blauw zwaai-licht de weg af, maar wat ik niet wist is dat ze de politie er bij geroepen hadden: Het ontvangst-committee stond me bij de tolgate op te wachten. In mijn beste (langzaam en goed articulerend) Engels probeerde ik ze duidelijk te maken dat ik louter voor de kortere weg had gekozen en dat ik niemand incl. mezelf, in gevaar wilde brengen. Ze spraken bar slecht Engels en ik zag al gauw dat het niet de kwaadste mensen waren. Ze lieten me nog even zien hoe ik van daar op de nr 1 moest komen en we namen in ‘pais en vree’ afscheid.

Binnen een kwartier zat ik op de 1, nog zo’n 80 km te gaan, dat bleken best wel zware km te zijn want deze weg ging heeeeeel veeeeel vlasplat omhoog met ongeveer 10 tunnels van tussen de 500m en 1km lang. De omgeving leek nu wel een groot bos. Ik fietste van vallei naar vallei met als verbinding een tunnel met fietsonvriendelijk wegdek.

Het was denk ik ongeveer 14:00 uur toen ik Cheondam de wijk waar Numan (de Turkse student woont aankwam, het is een wijk met 2 enorm grote universiteiten. Een vrij nieuwe wijk (heel veel grote winkelstraten, hotels en uitgaansgelegenheden) waar veel jonge gezinnen en natuurlijk heel veel studenten wonen. Ik ontmoette hem in de plaatselijk Starbucks, hij was niet in de gelegenheid mij onderdak te verschaffen (was ik ook niet op uit) maar hij had inmiddels wel geregeld dat ik 3 nachten in de plaatselijke Jimjilbang kon slapen, met vrij-in-en-uitgaan en behoud van éen-en-de-zelfde Locker.

Ik vroeg hem hoe het kwam dat hij juist in dit land is gaan studeren. In zijn geval was het puur toeval: hij is 2 jaar geleden mee verhuisd met zijn professor. Opvallende en opmerkelijke bijkomstigheid:Turks-en de Koreaans stammen van dezelfde taal-familie, dus voor hem was Koreaans leren niet zo moeilijk. Sinds de ‘Coup van Erdogan’ is het aantal Turkse studenten dat naar Korea komt enorm gestegen: de meeste zaten op een zgn Gûlen-universiteit.

De problemen met mijn achterwerk heb ik resoluut aangepakt: zowel een nwe koersbroek als een nw zadel gekocht, nu voelt weer als vanouds.

Tijdens mijn verblijf in Gwangju rees de temperatuur de pan uit (dinsdag 27/9 was het 38 graden). Maar dat zou gaan veranderen: er was regen op komst, vanuit het oosten. Aangezien mijn reis oostwaarts gaat zou ik dat woensdag (dag van vertrek richting Busan) geleidelijk tegemoet rijden. De hoop dat dat zo geleidelijk in de namiddag die woensdag zou zijn werd al vroeg die ochtend de ‘lucht’ in geboord: Rond 9:00 uur stortregende het en het zou dagen niet meer stoppen. Het was een relatief kleine omweg om bij het vliegveld de trein te pakken richting Busan. Een fiets meenemen is in principe gratis, echter kan dat niet in iedere trein en op ieder uur en dat bleek vreselijk onhandig uit te pakken voor mij. De eerste 2 mogelijkheden die ochtend waren al geweest en de enige overgebleven optie was 17:00 uur dat wil zeggen aankomst 23:00 uur en dan nog zien, onder die omstandigheden (donker en slecht weer), in het guesthouse te komen….. DAT GAAN WE NIET DOEN. Wat nu?! Wat bleek, je mag ten alle tijden een opvouwbare fiets meenemen. Geen probleem mijn fiets vouw ik wel even op: dwz ik neem de wielen er toch gewoon even uit!!…..Dat vonden ze acceptabel. Hoera!!! Ik kon de trein van 10:30 halen en zou dan om 16:35 (een boemel-reis van 6 uur) in Busan aankomen. Ik had op eerdere reizen al meegemaakt dat theorie en praktijk nogal eens kunnen verschillen, zo ook nu: een boemel-diesel-trein (de intercity doet er zo’n uurtje of 2 korter over) maar wel met erg veel ruimte om je fiets er gewoon in te zetten (niks wielen eruit) en de conducteur had er geen enkele moeite mee. Kwa landschap was het net of ik in de trein in Japan zat: dezelfde rijstvelden, heuvels bossen riviertje en soms bergen op de achtergrond. Alleen de stationnetje waren wat knusser.

In Busan aangekomen vond ik via Agoda vrij snel een leuk, modern guesthouse. De plenzende regen maakte het echter vrij lastig om daar vlotjes heen te rijden. De boeking in een 6-bed-dorm bleek deze keer een minder groot succes. Een vijftal vrijgevochten Italianen had de ruimte zo’n beetje omgebouwd tot een hippie kamp met als centraal ‘monument’ een waterpijp waarin ze goedkope ‘whatever’ zaten te blowen. Ook dat blijkt te kunnen in het huidige S-Korea. Binnen een half uur zat ik, met een beetje bijbetaling, op een andere (2 persoons kamer) kamer. De reden van het afwijzen van de eerste keuze heb ik wijselijk maar niet genoemd. Drie dagen Busan betekende 3 dagen heel veel regen. En dan te bedenken dat dit s’lands topéén badplaats is…. het is niet altijd feest!!! Ik heb een paar leuke markten bezocht en voor het eerst spaghetti gevonden, gekocht (op advies van mijn Italiaanse ‘vrienden’) en gekookt/gegeten: ook dit guesthouse had keukenfaciliteiten. Verder heb ik maar niet meer de moeite genomen naar het strand te gaan en ben zaterdag doorgereisd, weer met de trein (kost geen drol en het regende nog steeds) naar Gyeongju.

Gyeonhgju (de gouden stad) is een gezellig oud stadje, 85 km ten noorden van Busan, het is Unesco-erfgoed en staat bekend om zijn talrijke tempels, pagodes en graftombes van de verschillende dynastieën van de jaartelling tot 1300 A.D. (zie foto’s). Zondag 2/10 heb ik s’ochtends nog een poging gedaan een tempel en een pagode te vinden in het pittig- heuvelachtige gebied rond het stadje. De op schaal getekende kaart rammelde aan alle kanten en na 22 km trappen vond ik het wel welletjes…. dan maar naar het museum. Hier kreeg ik wel een goed beeld van het als maquette weergegeven gebied. Maandagochtend vertrek ik naar Daegu het begin dan de reis terug naar Seoul. Over ongeveer een week schrijf ik mijn laatste verhaal over S-korea.

Groet