Seoul International Aiport is een klein, wat verouderd vliegveld (weinig moderne faciliteiten) eigenlijk niet meer van deze tijd. Omdat het vliegtuig door vertraging na énen aankwam en het al rond zessen donker wordt en ik (dat was de gedachte toen nog) 30 á 40 km zou moeten fietsen naar Taipei-city, was het zaak op te schieten. Helaas kostte het me veel tijd en ergernis (miscommunicatie) voor ik mijn fiets te pakken had. Ook bleek het al de hele dag pijpenstelen te regen dus fietsen was geen optie. Ik besloot eerst mijn fiets in elkaar te zetten en me van die doos te ontdoen en daarna pas opzoek te gaan naar Tourist Information: dat bleek een grote fout..Want tot mijn stomme verbazing isTapei met zijn internationale luchthaven één van de weinige steden in de wereld die geen directe treinverbinding met de stad heeft, wel bussen en taxi’s (beiden relatief goedkoop). Wat nu… ‘dan neemt u toch de bus: en mijn fiets dan? die kunt U meenemen maar dan wel goed-verpakt in een doos’. Juist…..ja een doos…..zou die er nog zijn ik rende terug naar de plek maar helaas de schoonmaker had ‘m al in stukken gesneden; Gelukkig kon ik nog twee grote stukken karton ‘redden’ (ongeveer de lengte van het frame, wielen eruit. De mevrouw van Tourist Info beloofde mij dat dat genoeg mogelijkheid bood om de fiets er letterlijk mee te verpakken. En ja hoor de medewerker van de ver/inpak-afdeling heeft frame en wielen, gedraaid stuur en zonder trappers tot een prachtige vormloze plastic cocoon (helemaal ingedraaid in folie) omgetoverd: acceptabel voor vervoer per bus. Bussen reden af en aan dus de lange rij wachtenden was in no-time opgelost; allemaal op weg naar Taipei-city. Ik had al tijden geleden een hostel, iets buiten de city van Taipei geboekt: en kon daar komen door éénmaal over te stappen. Het was in middels al half-donker toen ik langs een grote straat, ergens in Tapei (God mag weten waar precies) letterlijk gedumpt werd: dit was geen busstation, zelfs geen plaats met een bushalte bordje, en het regende nog steeds fors. Daar stond ik dan met drie tassen en een pak-fiets. Geen enkel idee wat te doen. Tussen een rij zakenpanden was een klein kantoortje. Ik dumpte mijn spullen voor de deur en stapte naar binnen met de vraag of ze me konden helpen: I am completely lost. Eén van de twee vrouwen die daar werkten sprak goed Engels en vond uit dat mijn Hostel zo’n 5 km naar het noorden was en adviseerde mij een taxi te nemen. Binnen een kwartiertje was mijn grote twijfel: of ik ooit die dag nog mijn hostel zou halen, omgezet in een aangename taxi-rit (tegen een laag standaard tarief) tot voor de deur van het hostel waarin ik van dinsdag t/m donderdag zou vertoeven Dit hostel ligt op de rand van een heel interessant wijkje een z.g. Night Market zoals ik en we (Fem en ik) vaker hadden gezien in Vietnam, Thailand en Cambodja. Allemaal straatjes met winkeltjes, stalletjes (ze verkopen er heel veel voedsel dus: streetfood, kleding, electronica, prullaria) en hallen met vlees, vis, groente etc. etc

Zuid-Korea lijkt in vele opzichten op Japan: beschaafd, goed georganiseerd en netjes. Taiwan daarentegen lijkt meer op Vietnam: veel minder georganiseerd (licht chaotisch) en vooral veel vuiler. Verder heeft het met Vietnam, Cambodja en Indonesië gemeen dat het er wemelt van de brommers (met de bijbehorende verstikkende-uitlaatgassen-lucht en herrie). Gemiddeld genomen spreken de Taiwanezen uit de stad een aardig woordje Engels. Het verschil tussen rijk en arm is groot. Van de vele High-tech bedrijven zie je opvallend weinig, zullen wel op industrie terreinen verstopt zijn. De omgeving en de natuur zijn in dit deel (het hele westelijke laagland-gedeelte van het land) niet opvallend. Helaas is er in dit deel: 50% van s’lands oppervlakte niet veel ruimte voor natuur het is één aanéén gesloten geheel van dorpen, stadjes en grote steden daarin zijn bijna alle 24 miljoen inwoners gepropt. De rest van het land is berg-gebied. Ik moet keuzes maken dus zal ik de echte bergen links laten liggen en ben me er wel bewust van dat ik prachtige natuurparken en bergtoppen zal missen.

Na drie dagen, regenachtig weer, best veel mensen ontmoet te hebben en heerlijk te hebben gegeten, ben ik vertrokken richting zuiden. De planning was een korte rit richting een stadje, zo’n 15 km ten zuid-oosten van het vliegveld: ik wilde uitzoeken of daar een fietsdoos te regelen viel. Mijn eerste echte fietservaringen in dit land: en dat viel niet mee. Geen weg liep zoals ik wilde: al zigzaggend kwam ik na veel te veel km aan in Taoyuan. Door mis-communicatie en onnozelheid van het personeel heb ik uren voor een gesloten deur van het geboekte hostel moeten wachten voordat ik kon inchecken. Steeds kreeg ik een mailtje: sorry ‘we are shopping’ maar komen eraan, toch duurde het uren voor ik er echt in kon: raar en frusterend. Ik regelde met de jongen ‘in charge’ dat, als ik een doos kon regelen ik de nacht voor het verlaten van Taiwan, hier zou komen slapen en dan mijn fiets in een doos zou stoppen. Nog diezelfde avond ging hij met mij naar een Giant-fietswinkel en reserveerde voor mij een doos. Blij dat dat geregeld was (maar hopen dat het ook werkelijk lukken gaat) vertrok ik de volgende ochtend vroeg naar Xinchu. Het duurde best wel even voor ik (met Maps.Me) de juiste doorgaande wegen te pakken had, maar toen schoot het ook best wel op. Het weer was inmiddels totaal veranderd: volop zon en meer dan 30 graden. Xinchu, best een grote stad, had via Hostelworld en booking.com geen enkele accomodatie te bieden. Via treinreis-informatie kreeg ik 2 adresjes: allebei volgeboekt. Na nog wat navraag links en rechts, trof een jong gezinnetje (man, vrouw kind; jongen van 14) die erg met mijn lot begaan waren. Ze stelden voor een ‘rond-bel-actie’ voor me te doen. Ik gaf aan dat mijn budget voor een hotelnacht max 30 - 40 euro (1500 TWD) kon zijn. Zoonlief zocht sites op, moeder en vader belden. Ik heb die nacht voor 1500 TWD (inclusief reusachtig ontbijt) in een vrij luxe hotel (vlakbij het station: dus de doorgaande spoorlijn) geslapen. Mensen zoals dit gezinnetje zijn echt geen uitzondering, dit volk is fantastisch! en communiceren lukt altijd. Uit eerdere ervaringen wist ik dat in ‘gebieden waar het onduidelijk is’, ik accomodatie moet reserveren binnen het aanbod van Hostelworld, Booking.com etc. Dit noopte mij direct de volgende dag, vroeg op pad te gaan, anders zou ik Taichung: een populaire stad 120 km verderop, niet halen. De omstandigheden werden toch wel erg zwaar, want het werd steeds heuvelachtiger en de temperatuur steeg boven de 35 graden (een vochtige hitte zoals wij die in Nederland ook wel kennen) En dat gecombineerd met de uitlaatgassen is killing!! Gelukkig kent Taiwan, in vergelijking met Zuid-korea, vele aangename opfrisplaatsen: 7-Eleven-winkeltjes annex cafeetjes langs de grotere wegen. Mijn stelling is: blijven ETEN en DRINKEN anders overleef je het niet!

Rond 4 uur p.m. kwam ik dood vermoeid in Taichung, een stad gelegen op een heuvel, aan. Oh..ja ik vergeet nog te vertellen dat ik op mijn laatste dag in Taipei een Nederlander uit Friesland ontmoette die zijn 9-maanden-trip-door-Asië had afgerond en terugging naar Nederland. Van hem kreeg ik, een nog 14 dagen geldige telefoon-simkaart met onbeperkt data-gebruik. Nu navigeer ik, waar nodig, mezelf op Googlemaps naar betreffende bestemmingen. Het blijkt dat zo’n sim vrij goedkoop is: had ik eerder moeten weten!!. Zodoende reed ik soepeltjes naar mijn volgende verblijfplaats: een prima, klein hosteltje. Leuke gasten (Aziaten) en voortreffelijk personeel.

Drie overnachtingen deze keer. Heb weer eens een traditionele Night-Market bezocht en daar voortreffelijk gegeten: deze keer de Chinese-keuken….opvallend Bami- en Nasigoreng kennen ze niet (is dat dan meer Indisch?: of…ik weet het echt niet, is er iemand van jullie die me dit kan uitleggen?) Gisteren heb ik besloten dat ik de trip naar Tainan (mijn volgende stop) met de trein ga doen mede omdat het de komende dagen erg warm blijft. De tickets heb ik maar meteen gekocht: blijkt hier in Taiwan veel moeilijker te gaan, want het personeel spreekt echt geen Engels. Een aardige Taiwanees heeft me prima geholpen: morgenochtend vertrek voor een relaxt ritje per trein naar Taiwan’s derde grote stad: Tainan. Ik heb hier een prima airco-mix-kamer, en deel die met een jongen en een meisje uit Hongkong.

Nou…nu heb Ik erg veel trek in kaas, dus op naar de supermarkt, een heuse Carrefour. Daaaag..tot volgende week.