Die ochtend bij het verlaten van Hualien trof ik Nederlanders op gehuurde fietsen, een echtpaar van achterin de 60. Zij waren ook van die types die zo’n maand of 3 per jaar rondreizen (met openbaar vervoer) in landen ver van huis. Met de ‘Lonely Planet' op zak genoten ze van hun hotel-trek-vakanties. De trip voor deze dag was een tocht van 20 km noordwaarts langs de kust en vervolgen 22 km linksaf de bergen in, waarschijnlijk met een flink stijgingspercentage (en het bleek een behoorlijk pittig stukje klimwerk). Prachtige route, langs een snelstromende rivier in een dal tussen machtige bergwanden: echt genieten. In het plaatsje Tianxiang moest ik zijn voor mijn verblijf in de kerkpastorie: het gehucht bestond uit: wat huizen, een politiebureau, een postkantoor, 2 kerken, 2 restaurantjes, een 7-Eleven en 4 enorme grote luxe hotels. Ik had er voor 2 nachten een private kamertje van 2 bij 2, de nachten waren fris/koud. De tweede nacht veranderde het weer: regen. En naar later bleek was dat het moment dat het weer total veranderde. Een dag of 6 regen, wind en een temperatuur-daling van wel 10 graden: afzien dus. De optie trein speelde meer en meer in mijn achterhoofd, maar zeker nog niet voor de volgende lange rit van 120 km naar Loudong. Dit zou (met ster *) mijn allerzwaarste rit, voornamelijk bergop, worden: een uitdaging dus. Dat echte klimwerk blijkt toch voor een groot deel een mentale kwestie te zijn, maar daarover later meer!

Koud en nat (druilerige regen), zo ongeveer de hele dag. Zonder al te veel bijtrappen zoefde ik de volgende ochtend richting kust daarna noordwaarts op naar Loudong. Op de weg staat aangegeven dat deze weg één van de nationale ‘cycle-routes’ is daarom is het werkelijk van de dolle dat bij iedere tunnel (en dat waren er voor die dag een stuk of 7) stug aangegeven wordt dat ze voor fietsers verboden terrein zijn: dit is de enige weg, een keuze heb ik niet doe normaal en haal die borden weg!!! De verklaring is (zo ongeveer: begrijpen doe ik het niet helemaal!) juist omdat het een smalle tunnel is en het echt wel gevaarlijk is voor fietsers met al dat zware vrachtverkeer het juridisch gezien ‘duidelijker’ is dat je het verbied voor fietsers maar ondertussen de fietsers gewoonte-recht geeft er door te fietsen want een alternatief is er niet. Mocht de rechter er dan toch uiteindelijk aan te pas komen dan is het aan de rechtbank aangepaste jurisdictie toe te passen. Want die weg is jaren geleden met veel inspanning en geld, op een smalle strook aangelegd en verbreding/verandering is niet haalbaar, maar de tijdgeest is wel veranderd. Dus ik fiets er door en stoor me er verder niet aan. Zo anders is het met Fred….wat wil nou het geval ik rijd door die eerste tunnel van de dag en zie halverwege (tunnel is 1750 m lang) uiterst rechts een rood lichtje bewegen, dat bleek Fred, een 55-jarige Australiër, te zijn die daar op het smalle voetpaadje liep met zijn fiets in z’n linker hand. What’s the problem?. F. zei dat hij totaal niet wist ‘how to handle this situation’ hij was maar gewoon gaan lopen en zou uiteindelijk wel bedenken wat hij zou doen bij meerdere lange of korte tunnels. Ik zei gelijk: Come on man, make up your mind and follow me ….we fietsten de tunnel uit en maakten kennis en besloten samen verder te trekken: hij moest ook naar Longdong dus we zaten beiden in hetzelfde schuitje (meerdere tunnels te gaan, nog zo’n 90 km voor de boeg, regen en vooral de 3 enorme forse beklimmingen die ons nog te wachten stonden). Fred een man van weinig woorden op een super mooie ‘trekking-bike’ was de eerste 20 km samen-opfietsend een ‘follower’, ik vond het best want vooral op de rechte, min of meer vlakke stukken, hou ik van tempo-rijden. Die dag stopten we slechts 2 keer voor rust, drinken en eten en om even droog te zitten: het bleef maar regenen, wat ons in onze outfit niet echt veel deerde. Op km-stand 50, zo ongeveer begon de eerste beklimming van de dag…en wat voor één!! Vergeet niet dat het heel anders klimmen is met 15 kg bagage op een 5 kg zwaardere fiets (mijn carbon-racefiets weegt slecht 7.8 kg). De klim was stijl en onregelmatig, dan duurt het vaak even voordat ik het juiste ritme te pakken heb. Fred bleek een echte klimmer te zijn, toen hij in soepele tred naast me kwam rijden, zei ik: Je moet in je eigen tempo omhoog gaan. En daar ging ie: hoog frekwente pedaalslag, zoals Pantani in z’n goeie dagen. Ik ben meer het type Jan Ullrich: meer ’t klimmen op de macht, minder op souplesse.

Nou toch maar even ‘de mentale kant van het klimmen’. Als je zo iemand als Fred bergop van je vandaan ziet fietsen dan raak je meer en meer bewust van: de te leveren inspanning, stijgingspercentages, het juiste verzet, het op dat moment veel te hoge gewicht dat je mee moet torsen etc… etc… dat alles speelt vooral, op de de echt steile stukken, door in je hoofd. En zo gauw ik voor mezelf de ‘rode draad’ binnen dat mengelmoesje gevonden c.q. bepaald heb leidt dat tot een zekere innerlijke rust die dan omgezet wordt in trapvermogen: de juiste cadans. Deze cadans, de trek-houding aan je stuur en de wil die top daar hoog in de verte te verschalken maken dat ik een stijgend-adrenaline-gevoel krijg: pijn voel je minder, je hebt het gevoel dat je de omstandigheden naar je hand hebt gezet. In echt goede doen voel je de adrenaline in je bloed stijgen en je raakt in een lichte trance. Achter in je hersenpan denken cellen bewust mee (controllerende-functie) en vragen zich af: is dit wel haalbaar, rijd ik niet boven mijn macht, zit ik op het juiste inspanningst-percentage-van-mijn-kunnen om de hele klimpartij: 3 van zulke knoeperts te volbrengen. Ondertussen is F een stukje verder van me weggereden: ik-zit-aan-het-elastiek. Bepaalt hij nou hoever dat elastiek uitgerekt wordt of ben ik bij machte dat te bepalen: effe testen…enkele minuten later zie ik dat ik inloop, niet veel maar toch… ik heb de zaak onder controle. De lengte van de klimmen variëren: 4,5 km tot 6 km zo blijkt, met elke keer een ongeveer even lange afdaling. Bij de eerste klim wacht F op de top op mij. Ik maak hem duidelijk dat ik dat anders doe: ik duik gelijk de afdaling in, onder het motto: houd de juiste spanning op de spieren, want dat bepaalt voor een groot deel ook je volle concentratie en die is dringend nodig bij het afdalen, vooral als het wegdek nat is. Wat F. me had willen zeggen, zo bleek later al gauw, is dat hij een slechte daler is, hij durft gewoon niet: ieder zo zijn sterke kanten, maar slecht dalen is toch duidelijk wel een (gevaarlijk) minpuntje.

Tussen klim 2 en 3 hielden we een half uurtje pauze, even de spanning van de boog. De derde klim valt het zwaarst, mede door de pauze maar ook de oplopende vermoeidheid. om 4 uur p.m.komen we in Loudong aan. Hier scheidden onze wegen: een ferme handdruk en de beste wensen. Google Maps bracht me naar het hostel, echter het streetview plaatje was inmiddels aardig veranderd en ik kreeg de indruk dat ’t niet meer in business was: ook de telefoon werd niet meer opgenomen. Op het moment dat ik daar stond te dubben over wat ik zou gaan doen melden zich 2 andere fietsers (Taiwanesen) bij dit adres. Gezamelijk besloten we andere locatie te zoeken. We kwamen terecht in een leuk hotel/hosteltje vlak bij de Night Market van Loudong (volgens deze Taiwanesen de beste van het land wat betreft voedsel (lekkere hapjes). We deelden een kamer met 2 tweepersoons bedden, tv en een luxe-badkamer voor ‘geen geld’ p.p. Zelfs de was-laten-doen was inbegrepen. Onze zeikte-natte kleding en nog wat extra smerig goed lag de volgende ochtend keurig schoon, droog en gevouwen op een tafeltje naast onze kamerdeur… wat een service. Voor weinig geld heb ik er nog een extra nacht aan vast geknoopt in een 4-bed-dorm op de boven verdieping van hetzelfde emplacement.

Na Loudong (ik heb op de Night Market echt voortreffelijk gegeten) vertrok ik, 2 dagen later, richting Keelung (het uiterste noorden van het eiland). De weersvoorspelling was slecht: regen, maar…. tot overmaat van ramp stak er na een uurtje fietsen (9 uur a.m) een stormachtige wind op: wind-tegen is een gruwel!!! En na zo’n km of 50 had ik het wel gezien: op naar het eerste-de-beste station. De treinreis duurde 90 min. en bracht me op 15 km afstand van Keelung-centrum. Mijn hostel, voor de komende 3 dagen, lag nog 13 km verder n-o-waarts (uiteindelijk toch een kleine 60 km gefietst die dag: in de regen!. Ik belandde in een gezellig hostel in een vissers-dorpje en heb 3 dagen eigenlijk niets anders gedaan dan liggen/zitten lezen. Het weer was echt slecht. De omstandigheden leiden tot 2 maal gezamenlijk koken en eten, een man of 6 (2 vrouwen en 4 mannen), ik was de enige buitenlander. De stad Keelung heb ik helemaal aan me voorbij laten gaan: genoeg steden gezien. Afgelopen vrijdag heb ik nog een nachtje door gebracht in Chilin, de noordelijke wijk van Taipei. Omdat ik dat veel te ver van het vliegveld vind, ben ik verkast naar een wijk meer in het zuid-westen van de stad: een echt rijk en sjiek gedeelte van Taipei. Prachtige gebouwen en gezellige winkelstraten. Morgen dinsdag 8 november (moge Trump vernederend verslagen worden) zit ik voor mijn allerlaatste overnachting in dit land in Taoyuan, een stad op 15 km van het vliegveld. Woensdagochtend vroeg mijn fiets in de doos (staat als het goed is voor me klaar bij de plaatselijk fietsenboer) en met mijn rugzak afgeladen vol neem ik dan de bus naar het vliegveld voor de terugreis in etappes: Tapei - Seoul en op donderdag Seoul - Amsterdam met als tussen stop Helsinki (daar vriest het op het moment 4 graden overdag: brrr…winter ik moet er niet aan denken!)

Mag ik jullie allen groete!! Je hoort nog een keer van mij in een soort van slotstukje. Dàog!